Moeilijke tijden vragen om actie
Het huidige tijdsgewricht kent veel uitdagingen. Grote en kleine uitdagingen, maar bovendien véél uitdagingen. Het zijn vraagstukken op het gebied van de arbeidsmarktkrapte, financiële krapte, culturele en morele vraagstukken et cetera. Het zijn ook vaak vraagstukken waar onze huidige werkende generatie niet eerder vóór heeft gestaan. Wie kan zich namelijk - binnen zijn of haar carrière tot op heden - een inflatie herinneren oplopend boven de 12%? Het zijn daarmee ook vraagstukken die we niet vanuit onze routine beet kunnen pakken. Dat kan het bijzonder lastig maken om je als organisatie bekwaam te voelen om zo het-varkentje-te-wassen.
In de voorbije periode ben ik verschillende keren ingeroepen om dergelijke vraagstukken beantwoord te krijgen. Ik zie veel organisaties vanuit hun primaire gedragingen en routine handelen. Men hikt flink aan tegen de antwoorden die gegeven moeten worden, de actie die moet worden opgetuigd en het resultaat dat moet worden gehaald. Dat begrijp ik goed. We worden nu geconfronteerd met vraagstukken die een heel andere aanpak verlangen dan hoe we in het verleden handelde. Nu ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat deze zinsnede al zo vaak de revue gepasseerd is. De woorden die ertoe deden zijn hun lading en urgentie gaan verliezen. En dat is lastig, want deze tijd is wél wezenlijk anders! Het geld is niet meer in zulke hoedanigheid aanwezig als in het verleden. De problemen zijn veelal niet meer op te lossen met simpelweg een paar interventies in de organisatie. Nee het gaat nu echt verder dan dat. Existentiële vragen worden aangeboord bij de beantwoording van de vraagstukken. Dat is interessant en eng tegelijk.
Juist daarin heb ik de afgelopen tijd organisaties meegetrokken in het beetpakken van leiderschap. Niet alleen goede ideeën hebben, maar deze dan ook adequaat en volhardend realiseren. Het kan nóg zo moeilijk zijn, maar áls de vraag er ligt ontkom je er niet aan om deze te beantwoorden. Ik ervaar het als positief als de besturen van de organisaties en de medewerkers stellen dat zij niet aangenomen zijn voor dergelijke uitdagingen. Of dat zij althans niet in staat om die opdracht te verrichten. Het lijkt nu zo ver weg te liggen van die job waarop zij zijn aangenomen. Als dan een hulpvraag naar voren komt, komt er licht aan het einde van de tunnel. Het uiten van een hulpvraag en het willen leren (en dus ook het maken van fouten) leidt er dan toe dat we kunnen toewerken naar de oplossing. Zeker niet makkelijk, maar er is beweging; actie! En dat gaat helpen om te komen tot oplossingen.
Mijn volgordelijkheid in handelen zijn altijd de stappen (i) zien (ii) willen (iii) kunnen en (iv) doen. Vanuit die aanpak komen we tot de juiste resultaten, mits we overal maar voldoende oprechte aandacht voor hebben.
Dit klinkt wellicht te eenvoudig voor jouw problemen, maar neem van mij dat dit niet zo is. Schroom niet om eens contact met mij op te nemen om van gedachte wisselen ten aanzien van waar jij tegenaan kijkt of loopt. Dan nemen we er de tijd voor om jouw vraagstuk te bespreken. Wellicht kan ik iets voor je betekenen.
Grote groet,
In de voorbije periode ben ik verschillende keren ingeroepen om dergelijke vraagstukken beantwoord te krijgen. Ik zie veel organisaties vanuit hun primaire gedragingen en routine handelen. Men hikt flink aan tegen de antwoorden die gegeven moeten worden, de actie die moet worden opgetuigd en het resultaat dat moet worden gehaald. Dat begrijp ik goed. We worden nu geconfronteerd met vraagstukken die een heel andere aanpak verlangen dan hoe we in het verleden handelde. Nu ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat deze zinsnede al zo vaak de revue gepasseerd is. De woorden die ertoe deden zijn hun lading en urgentie gaan verliezen. En dat is lastig, want deze tijd is wél wezenlijk anders! Het geld is niet meer in zulke hoedanigheid aanwezig als in het verleden. De problemen zijn veelal niet meer op te lossen met simpelweg een paar interventies in de organisatie. Nee het gaat nu echt verder dan dat. Existentiële vragen worden aangeboord bij de beantwoording van de vraagstukken. Dat is interessant en eng tegelijk.
Het is bibbertijd. Laten we ons warm kleden en flink doorstappen om ons einddoel te halen.
Juist daarin heb ik de afgelopen tijd organisaties meegetrokken in het beetpakken van leiderschap. Niet alleen goede ideeën hebben, maar deze dan ook adequaat en volhardend realiseren. Het kan nóg zo moeilijk zijn, maar áls de vraag er ligt ontkom je er niet aan om deze te beantwoorden. Ik ervaar het als positief als de besturen van de organisaties en de medewerkers stellen dat zij niet aangenomen zijn voor dergelijke uitdagingen. Of dat zij althans niet in staat om die opdracht te verrichten. Het lijkt nu zo ver weg te liggen van die job waarop zij zijn aangenomen. Als dan een hulpvraag naar voren komt, komt er licht aan het einde van de tunnel. Het uiten van een hulpvraag en het willen leren (en dus ook het maken van fouten) leidt er dan toe dat we kunnen toewerken naar de oplossing. Zeker niet makkelijk, maar er is beweging; actie! En dat gaat helpen om te komen tot oplossingen.
Mijn volgordelijkheid in handelen zijn altijd de stappen (i) zien (ii) willen (iii) kunnen en (iv) doen. Vanuit die aanpak komen we tot de juiste resultaten, mits we overal maar voldoende oprechte aandacht voor hebben.
Dit klinkt wellicht te eenvoudig voor jouw problemen, maar neem van mij dat dit niet zo is. Schroom niet om eens contact met mij op te nemen om van gedachte wisselen ten aanzien van waar jij tegenaan kijkt of loopt. Dan nemen we er de tijd voor om jouw vraagstuk te bespreken. Wellicht kan ik iets voor je betekenen.
Grote groet,